W XIX wieku miejscowość należała do zaboru rosyjskiego i znajdowała się w Guberni Radomskiej. Podczas rusyfikacji część mieszkańców Podkońc zmieniła wiarę i przeszła na religię mariawitów (odłam prawosławia). Centrum tej religii stanowiły; cerkiew – usytuowana w Prędocinie (dziś już nie istnieje) oraz cmentarz jej wyznawców. Ruiny cmentarza zachowały się do dzisiaj.
W czasie I wojny światowej wieś była miejscem licznych bitew wojsk rosyjskich i austriackich, wokół znajdowały się okopy, była prawdopodobnie w całości spalona. Po odzyskaniu niepodległości powstała w Podkońcach szkoła podstawowa, w której uczyła Adela Nekula. Później mieszkańcy zbudowali czteroklasową szkołę drewnianą na placu ufundowanym przez mieszkańców. Kierownikiem była Anna Tomasik.
W 1921 roku wieś liczyła 103 budynki mieszkalne i 610 osób, w tym wyznania mojżeszowego – 14, mariawitów – 15. Według spisu przed II wojną światową było 100 domów i blisko 900 mieszkańców.
Wybitnymi działaczami na terenie byli m.in. Wincenty Tomasik „Potok”, Antoni Dziura „Szczęk”, Adam Łosiak.
Od 1947 roku działała w Podkońcach jednostka strażacka. W 1966 roku wybudowano nową szkołę (tysiąclatkę), a w 1989 roku strażnicę OSP. We wsi istniał Klub Rolnika. Miejscowość stelefonizowana i zwodociągowana. W 2002 roku było 300 mieszkańców.
Wybitnymi działaczami na terenie byli m.in. Wincenty Tomasik „Potok”, Antoni Dziura „Szczęk”, Adam Łosiak.
Od 1947 roku działała w Podkońcach jednostka strażacka. W 1966 roku wybudowano nową szkołę (tysiąclatkę), a w 1989 roku strażnicę OSP. We wsi istniał Klub Rolnika. Miejscowość stelefonizowana i zwodociągowana. W 2002 roku było 300 mieszkańców.
Ziemia Lipska. Gminy i osady wiejskie, t. 2, pod redakcją Cz. Barańskiego, Warszawa 2006 s. 198-199.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz