Kowale w Podkońcach

W Podkońcach w latach 20  ubiegłego wieku kowalem był Antoni Karwicki. Później warsztat kowalski przejął Maksymilian Rozwadowski, mieszkający na dwumorgowej wiejskiej działce przeznaczonej dla kowala („kowolce”, „kowalisze”), którą nadał dziedzic. Kuźnia znajdowała się „za drogą” po drugiej stronie drogi, naprzeciwko domu. Zginął w czasie wojny na podwórku, postrzelony z samolotu. 
Najdłużej we wsi kuźnię po wojnie prowadził Stefan Borowiecki. Miał on kuźnię murowaną z kamienia. Później przeprowadził się do Lubianki - Piłatki, przenosząc tam wyposażenie kuźni i dom z Podkońc. W czasie trwania wojny znaczył konie Niemcom, wypalając specjalne znaki. 
Jego brat Jan Borowiecki też był kowalem. Zrezygnował jednak z rzemiosła i podjął pracę w zakładach w Wierzbniku (Starachowicach). Ożenił się z Krakowiakówną w Rzeczniowie. 
Kolejny brat Stefana, Antoni Borowiecki też miał swoją kuźnię. Zrezygnował z kowalstwa i wyjechał „na zachód”, prawdopodobnie na Mazury. Być może wszyscy trzej bracia kowalstwa nauczyli się od ojca.
 Po zakończeniu II wojny kowalstwem zajmował się w Podkońcach Eugeniusz Dygas.  
Ostatni, najmłodszy zawodowo działający (do września 2012 r.) kowal w Podkońcach, Henryk Wróbel, kowalstwa uczył się u Stefana Borowieckiego. Kuźnię kupił od Serwana z Prędocina. Zajmował się podkuwaniem koni, klepaniem lemieszy (skib), siekier oraz innymi drobnymi remontami wymagającymi użycia ognia, kowadła, młotów kowalskich, a później też spawarki.

Opracowano na podstawie informacji zebranych od mieszkańców Podkońc w lutym 2011 i wrześniu 2012 roku. MK